مدل بهبود عملکرد مشاوره ی مدرسه مبتنی بر توانمندسازی روانشناسان و مشاوران

مقدمه: توسعه ی کمی و کیفی برنامه های مشاوره در آموزش و پرورش می تواند یکی از شاخص های کیفی توسعه و پیشرفت برنامه های آموزشی و پرورشی محسوب گردد. بنابراین ضرورت دارد که مشاوران و روانشناسان مدارس با داشتن الگوی عملکردی مناسب، بهتر بتوانند به اهداف خود برسند. هدف اصلی پژوهش حاضر طراحی الگوی بومی بهبود عملکرد مشاوران در مدارس ایران بود. روش: این پژوهش به شیوه آمیخته انجام شده است. جامعه آماری پژوهش مدیران، مشاوران، معلمان و دانش آموزان شاغل در آموزش و پرورش استان آذربایجان غربی در سال تحصیلی 1392- 1391 بودند. نمونه انتخابی پژوهش (در بخش کیفی) که براساس اشباع نظرها تعیین شد شامل 48 نفر بود و (در بخش کمی) که بصورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند شامل 370 نفر بود. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. سپس بر مبنای تحلیل اطلاعات به دست آمده و براساس شاخص های مورد نظر الگوی اولیه طراحی گردید. جهت اعتبارسنجی الگو از پرسشنامه استفاده شد. یافته ها: یافته تفاوت فاحش بین وضع موجود و وضع مطلوب فعالیت های مشاوره در مدارس نشان داد. عوامل آسیب زای فعالیت های مشاوره و میزان تاثیر هر یک از عوامل شناسایی شد. برهمین اساس، الگوی مفهومی بهبود عملکرد مشاوران ارائه شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان می دهد شناسایی و طبقه بندی عوامل آسیب زای فعالیت های مشاوره، توانمندسازی حرفه ای و روانشناختی مشاوران، لزوم آموزش صلاحیت های حرفه ای، زمانبندی اجرای فعالیت های مشاوره و مواردی دیگر می تواند به بهبود عملکرد مشاوران در مدارس منجر گردد.